Linguaxe musical. Teoría.
1. As calidades do son (timbre, altura, duración e intensidade ):
A duración
A intensidade
Cadro resumo das calidades do son
2. Preme nos seguintes enlaces e responde ás preguntas dos cuestionarios sobre as calidades do son:
3. Lectura melódica. Repaso das notas que xa debes saber.
Repasa, de tres en tres notas mirando antes a escala, se o precisas. Mira as notas do, re e mi no pentagrama, memoriza onde se colocan e fai a primeira lectura melódica. Logo mira as notas mi, fa e sol memoriza a súa colocación no pentagrama e fai a segunda lectura melódica. Pasa a memorizar sol, la e si e concéntrate na terceira lectura melódica. Para rematar aprende a colocación no pentagrama do do´. Xusto na seguinte liña vai o re´. Memoriza si, do´e re´e atrévete a ler sen mirar a cuarta lectura melódica. Concéntrate e... adiante!.
4. Lectura ritmico-melódica. Segue o vídeo e despois practica por ti mesmo-a actividade 3:
5. Último repaso destas lecturas ritmico-melódicas. Se aínda non che saen as notas co ritmo, non sigas o seguinte vídeo e segue traballándoas como no exercicio 5. Se che saen co ritmo como no vídeo da tarefa anterior, inténtao facer comigo neste vídeo. Non te preocupes se te perdes pola velocidade, non pasa nada pero intenta collerme. Non paro, así que, non quedes atrás!. Veña, que podes!.
Faino agora ti sen axuda coa lectura de arriba de SI DO´RE´ á mesma velocidade.
Instrumentos do mundo
. A kalimba (tamén coñecida como sanza ou mbira) é un instrumento musical idiófono, de son doce, e extendido por todo o continente africano.
Tócase principalmente en ceremonias relixiosas e en reunións sociais. Ten o seu maior arraigo en Zimbabue e Mozambique ao sureste de África, onde é considerada un instrumento nacional.
A sanza é considerada por algúns autores-as como un antecesor do piano. Consiste nun grupo de láminas, adheridas a un taboleiro ou resonador de madeira de caoba, que se presionan e se soltan cos polgares para producir melodías e acompañamentos.
As láminas son de diferente lonxitude e material, duras pero flexibles, fabricadas xeralmente en metal aínda que máis artesanalmente se poden fabricar con bambú. Están fixadas a unha ponte por un extremo e teñen libre o outro, de xeito que producen sons ao seren punteadas coas unllas ou incluso cos dedos polos extremos libres. Segundo a lonxitude, as láminas vibrarán a maior ou menor frecuencia , o que se traduce en notas diferentes que poden afinarse alongando ou diminuíndo a súa longxitude. A súa afinación efectúase dando lixeiros golpes secos cun pequeno martelo nos extremos de cada tecla para alongar ou acortar as láminas correspondentes a cada nota.
A caixa de resonancia é onde se amplifica o son ao rebotar no seu interior. Suxéitase coas dúas mans por debaixo do instrumento e os polgares sobresaíndo enriba, e puntéanse as teclas cos polgares. Tamén ten dous pequenos buratos na parte posterior que poden ser tapados o deixados libres para crear efectos no son.
Xeralmente a ubicación das notas é intercalada comezando a escala coa nota máis grave no centro e continuando un orde intercalado de esquerda, dereita, esquerda, dereita ata a última tecla; é dicir:
DO La Fa Re Do Mi Sol Si Re
8 6 4 2 1 3 5 7 2
Tamén hai kalimbas, sanzas ou mbiras cunha afinación especial, coas teclas nun orde único e concretado para cada unha.
. O djembé (tamén yembe, yimbe, sanbanyi o tam tam) é un instrumento de percusión da familia dos membranófonos. Orixinouse entre Malí e Guinea, dende onde migrou posteriormente a Senegal, Costa de Marfil y Burkina Faso, formando parte integral da música e as tradicións da zona.
Poden ter diferenzas na forma, na densidade da madeira, nos gravados e na pel e existe unha ampla gama de tons que pueden ser emitidos polo yembé. Golpear a pel preto do centro produce notas máis graves e preto do bordo tons máis agudos. Se está ben afinado obtéñense sons graves, medios e agudos ben diferenciados. Tradicionalmente, os yembés teñen uns 30 cm de diámetro.
Hai dous tipos de djembé:
- Os tradicionais, feitos de xeito artesanal con madeira e pel de cabra ou de becerro. Afínanse por medio dunha corda de alta resistencia entrelazándose no aro do parche e no aro da base do instrumento..
- Os modernos, que poden estar feitos de madeira e pel natural ou de fibra e pel sintética.
Existe unha gran variedade de ritmos tradicionais, destacando ritmos de festa e rituais. Segundo o ritmo que se toque é a actividade que se realiza: ritmo moribayassa en situacións de enfermidades ou outros problemas, ou o ritmo kakilambe en oracións para protexer a aldea.
Hoxe en día o djembé é empregado desde a música tradicional africana a grupos de reggae ou música electrónica. É un dos primeIros membranófonos que existiu no mundo.
. O sitar é un instrumento musical tradicional da India e Pakistán, de corda pulsada orixinario da India semellante á guitarra, o laúde ou o banxo pero co mastro máis grande. Identifícase polo seu son metalizado e os seus glissandos.
Está fabricado cunha madeira moi dura de teca e está composto por unha caixa de resonancia feita a partir dunha cabaza. O mastro recto leva un diapasón moito máis ancho que o da guitarra con entre 16 e 20 trastes móviles de latón ou prata. Ten de 11 a 19 cordas afinables de aceiro. Ás veces conta cun corpo de resonancia máis pequeno debaixo do extremo do mastro con sete cordas de aceiro e latón, catro para a melodía e tres para o acompañamento. Púlsanse cunha púa ou mizrab.
. A frauta de Pan ou frauta peruana é un instrumento de vento de Perú e Bolivia, formado por tubos ocos de diferente lonxitude, pechados por un extremo, que produce un son harmonioso e equilibrado. Estes tubos están fabricados xeralmente de caña, bambú, madeira, metal, plástico ou marfil.O son é producido pola vibración do aire soprado a través dun pequeno burato aberto ao final de cada tubo.
O nome de frauta de pan fai referencia ao deus grego Pan, que representaba a natureza e os pastores. Actualmente, é un instrumento moi empregado principalmente en Sudamérica, por elo é coñecida tamén como flauta peruana, aínda que cada vez máis extendido a todo o mundo.
As características da frautas de pan son:
- Poden estar formadas por unha ou dúas filas de tubos.
- El número de tubos é variable, desde 8 tubos a máis de 25.
- Existen distintos tipos de frautas de pan, con tamaños que varían entre os 10 e 30 cm.
- A diferencia do resto de frautas, a frauta de pan componse de varios tubos e non ten buratos nos tubos.
- Cada tubo produce o son de cada nota musical en función do seu tamaño e estrutura.
- Os tubos están unidos con fío ou outras fibras vexetais.
- O son é habitual na música relaxante, xa que xera sensación de paz e tranquilidade.
Tipos de frautas de pan:
Respecto a su forma podemos distinguir 2 tipos de flautas de pan:
- Estilo recto: Son máis difíciles de tocar polo que requiren maior dominio. Son tradicionais en América do Sur.
- Estilo curvado: Permiten unha aprendizaxe máis rápida, xa que son máis cómodas e fuertes. As frautas de pan rumanas optan por este estilo.
Segundo a súa orixe e estrutura podemos distinguir as seguientes variedades de frautas de pan:
. O banxo é un instrumento de corda orixinario dos Estados Unidos e característico no século XIX da musical tradicional estadounidense. A mestura de materiais que conforman o banxo consegue un dos instrumentos musicais cun son característico e inconfundible.
Está formado por unha caixa redonda de metal cuberta cunhna pel tensa como a dun tambor, unida a un mastro longo e estreito de catro a nove cordas. Tócase punteando as cordas cos dedos ou con púa e mide aproximadamente 85 centímetros.
Nas súas orixes estaba aberto pola parte traseira (banjo openback), engadíndose no século XX un resonador de madeira a modo de peche (banjo bluegrass), con maior resonancia e volume que o que non pecha por atrás. Actualmente, conviven ambos tipos de banxo e empréganse dependendo do estilo musical.
. O didyeridú ou diyeridú, é un instrumento aerófono ancestral empregado polos pobos orixinarios de Australia. Pertence á familia das trompetas.
Nas súas orixes, o didyeridú foi creado a partir de troncos de árbores e arbustos de gran grosor principalmente do xénero Eucalyptus, co seu interior roído pola acción das termitas. Ao limpar o tronco obtense un tubo longo que se fai sonar facendo vibrar os beizos nun dos seus extremos. Esta vibración é amplificada polas paredes do tubo e xera o seu característico son. Movendo os beizos e a lingua e facendo vibracións coa gorxa, pódense variar os sons.
Un didyeridú, usualmente, mide entre 6 e 12,5 cm de diámetro, e de longo pode ir desde 80 centímetros a dous metros ou máis. O longo do instrumento determina a gravedade do son (canto máis largo, máis grave). Algúns presentan un ensanchamento na boca inferior, semellante ao dunha trompeta. Moitas veces, a boca superior, pola cal se sopra, presenta unha cuberta de cera de abellas para previr a irritación dos beizos por mor do roce.
Unha das súas particularidades é que se puede tocar durante un tempo ilimitado mediante unha técnica denominada respiración circular, que consiste en manter continuamente unha cierta presión de aire na boca, inhalando aire polas fosas nasais.
O son característico do didyeridú convérteo nun instrumento óptimo para a musicoterapia, tanto para a persoa que toca –que pode empregalo para guiar as súas meditacións–, como para a persoa que escoita, xa que pode inducir ao estado de relaxación profunda.
Identifícaos agora no mapa do mundo.
MARCACIÓN DOS COMPASES
COMPÁS DE 2 POR CATRO, COMPÁS DE 3 POR CATRO E COMPÁS DE 4 POR CATRO.
A anacrusa
A anacrusa é unha nota ou grupo de notas que preceden ao primeiro tempo forte dunha obra ou fragmento musical. Polo tanto e, tal e como aparece no exemplo, sería un compás incompleto ao comezo da composición.
O tempo
O tempo é o grao de velocidade con que se interpreta unha obra musical. Indícase ao comezo do pentagrama mediante equivalencia ou mediante termos italianos.
Duración das figuras musicais
Combinación de figuras musicais
PRÁCTICA DE LECTURA RÍTMICA
NOVEMBRO
A forma musical
A forma musical é a organización das diferentes partes dunha obra musical. Esta organización represéntase cunha estrutura baseada en letras que identifican cada parte.
. Forma binaria: consta de dúas partes. Unha idea principal e outra diferente que contrasta coa anterior. Estrutura:
. Forma ternaria: consta de tres partes. Unha idea principal que se vai alternado con outras constrastantes volvendo á idea principal ou seguindo con partes diferentes. Estrutura:
. Forma rondó: Consta dunha idea principal intercalada con outras contrastantes e rematando coa idea principal. Estrutura:
Exemplo 1: Os fósiles (El carnaval de los animales) de Camille Saint- Säens.
Exemplo 2: Rondó da suite nº 2 de Johann Sebastian Bach
Lembra que debes empregar os termos musicais axeitados para quinto curso. As palabras resaltadas en cor laranxa, así, conforman o vocabulario importante para o exame e debes sabelas tal cal.
Agrupacións instrumentais
A música descritiva
A música descritiva representa imaxes, escenas ou estado de ánimo facendo que a-o oínte cree na súa mente ideas ou imaxes. A música descritiva conta unha historia.
Cada instrumento é un personaxe ou representa un espazo (o son dun río, das árbores...) e cada un ten un papel específico (un fagot non podería facer o son dun río nin unha frauta os pasos dun elefante). Entre as creacións están, por exemplo, "Pedro y el Lobo", "El aprendiz de brujo" ou "En un mercado persa".
Por exemplo, En un mercado persa del compositor Albert William Ketèlbey, presenta dez escenas representadas en 6 fragmentos musicais que representan os seis grupos de personaxes: CAMELEIROS, MERCADERES E MENDIGOS, PRINCESA E DONCELLAS, CALIFA E SÉQUITO, O ENCANTADOR DE SERPES E OS SALTIMBANQUIS. ESCENAS:
1. Ao lonxe aparecen os camelos cargados e vase achegando lentamente.
2. Os mercaderes montan os tenderetes. Os mendigos piden esmola.
3. Aparición daprincesa coas súas doncellas.
4. Os saltimbanquis bailan e entreteñen á xente na praza do mercado.
5. Os encantadores de serpes sorprenden aO público.
6. O califa co seu séquito atravesa o mercado anunciado polas trompetas.
7. Vólvense oír as voces dos mendigos e os mercaderes comenzan a recoller porque anoitece.
8. A princesa chega ao pazo tras facer as súas compras.
9. Os mercaderes, cos seus camelos, vanse afastando.
10. O mercado perde a súa animación.
El aprendiz de brujo (Paul Dukas)
El vuelo del moscardón (Nikolái Rimski-Kórsakov)
El invierno (Antonio Vivaldi)
Los fósiles (Camille Saint-Saëns)
Martes 17 de novembro do 2020.
Tarefa:
Repasamos para o exame.
1º Ide á páxina 12 e facede dentro do exercicio 1 os pequenos exercicios 1, 2, 3 e 4. No 4 hai o mesmo erro do outro día. Corrixídeo. Facédeos sen mirar polas páxinas anteriores. Se non sabedes, podedes mirar.
2º Páxina 11, exercicio 2.
3º Páxina 8, exercicio 2. Representamos a estrutura con animais mariños.
DECEMBRO
Lectura do, re, mi, fa, sol
Memoriza as notas. As cores poden axudarche: DO (liña adicional), RE (espazo pegado ao pentagrama), MI (1ª liña), FA (1º espazo), SOL (2ª liña).
Vai dicindo de memoria e en voz alta o nome de cada nota. Non pases á seguinte lectura sen que che saia a anterior. O tempo co que debes estudar é lento.
Inténtao sen a axuda das cores.
Aplica agora o ritmo que lle corresponde a cada nota dicindo o nome das notas coa duración indicada.
Se comeza con ritmo de lei-te pan, dicimos do-re mi...
Agora practica os ritmos de 5º.
Se o ritmo é saal-to, dicimos doo-re...
Se o ritmo é Á-frica, dicimos do-remi...
Se o ritmo é da-mee blues, dicimos do-ree mi...
Se o ritmo é chic-un, dicimos do-un, re-un...
Importante: Se non che saiu de todo ben segue estudando lento. Se che saiu ben, a próxima vez que o practiques inténtao moderato.
A anacrusa
A anacrusa é unha nota ou grupo de notas que preceden ao primeiro tempo forte dunha obra ou fragmento musical. Polo tanto e, tal e como aparece no exemplo, sería un compás incompleto ao comezo da composición.
La voz
¿Cómo se produce la voz?.
El aire, desde los pulmones, pasa por la laringe saliendo por la boca. Cuando a lo largo de su recorrido se encuentra con las cuerdas vocales se produce el sonido. Después, el aire sigue su camino y el sonido resuena en la boca y se amplifica (se amplía, se agranda) en la cavidad nasal y la cabeza.
El aparato fonador:
El aparato fonador es el responsable de que tu voz puede emitirse. Está formado por órganos, músculos, ligamentos y cartílagos que conjuntamente coordinados dan la posibilidad de la emisión de la voz. Se compone de: 1. Mecanismo respiratorio, 2. Mecanismo de fonación, 3. Mecanismo de resonancia. Pasamos a explicarlos uno a uno.
1. Mecanismo respiratorio.
- Diafragma: Es un músculo situado justo en la base inferior de los pulmones que al contraerse, se desplaza hacia los pies/hacia abajo, y crea un aumento del espacio para que los pulmones se puedan llenar.
- Pulmones: Órganos que se llenan y procesan el aire que respiramos.
- Músculos intercostales y recto abdominal: Encargados de dejar espacio en la inspiración para que los pulmones se expandan en libertad cogiendo bien el aire. Al relajarse reducen el espacio a los pulmones.
- Bronquios: Estructuras situadas internamente en los pulmones.
- Tráquea: Conecta la laringe con los pulmones para permitir el paso del aire.
2. Mecanismo de fonación.
Principalmente las cuerdas vocales: formadas por tejido muscular, ligamento y mucosa. Las cuerdas pierden flexibilidad y sufren cambios con los cambios hormonales, edad, hidratación, entre otras. Por eso, hay que intentar seguir hábitos saludables que cuiden nuestro instrumento.
3. Mecanismo de resonancia.
Está formado principalmente por la cavidad nasal y el tracto vocal formado por la faringe y la cavidad oral:
La cavidad nasal es una estructura cuya función principal es la toma de aire a través de la nariz. Es rígida y no permite su cambio de tamaño.
La cavidad oral permite el cambio de tamaño mediante movimientos de la boca que permite la modulación del sonido una vez las ondas chocan en nuestra boca. Mediante la mandíbula, los labios y el velo del paladar podemos modificar el sonido.
La faringe. También puede cambiar su tamaño y por lo tanto variar el timbre de nuestra voz. La función principal es la distribución del aire que le llega de la laringe. Su localización se sitúa desde el final de la cavidad nasal hasta el principio del esófago.
Si abrimos la boca frente a un espejo y nos miramos la campanilla, esa pared del fondo, eso es la faringe.
Los mecanismos articuladores: para crear y modular todos lo fonemas. Son:
. El paladar duro: Pasa la punta de la lengua justo por detrás de los dientes superiores. Esa zona es el paladar duro. Su función es, por ejemplo, pronunciar la N. Además es donde la voz de pecho y vocales abiertas tienden a vibrar más y el cantante notarlas más.
. El paladar blando: Justo detrás del paladar duro, cuando desde el paladar duro desplazamos la lengua hacia atrás hasta que podamos, todo eso es paladar blando. Es donde la/el cantante tiende a notar su voz de cabeza y vocales cerradas.
. La lengua: Es un órgano muy importante para la dicción y a la hora de la pronunciar vocales.
. Los labios: Muy importante a la hora de pronunciar consonantes y modular el sonido de la voz.
En resumo:
A voz humana prodúcese do seguinte xeito: Ao expirar, o aire que sae dos pulmóns pasa pola larinxe. Alí fai vibrar as cordas vocais producindo o son. O son da voz amplifícase na boca, nas fosas nasais, na cabeza e na cavidade torácica, que fan unha función similar á da caixa de resonancia dos instrumentos musicais.
Actividades:
La batucada es una manifestación musical con un ritmo brasileño de influencias africanas, interpretado por un grupo de percusionistas llamado "bloco". El origen de la batucada está en las culturas africanas donde se han dado siempre formaciones de tambores para festividades populares. Interpretan diversos estilos musicales afro brasileiros y otros de Brasil como la samba y el reggae brasileiro, entre otros. La música es totalmente rítmica, tiene como característica principal la acentuación del segundo tiempo en los compases. Se la considera a veces una derivación de la samba. Los instrumentos que se utilizan son: - Repinique, tom-tom agudo como el tambor tocado con un solo palo (o dos palos largos) y la mano. Dirige la batucada.
- Surdo, es un tambor grande con un tamaño medio de 50 cm de diámetro. Proporciona el tiempo fuerte grave de cada compás. Cuando sólo está tocando un surdo, acentúan los pulsos segundo y cuarto de cada compás. Cuando un segundo surdo está tocando, se afina ligeramente más agudo y se toca acentuando los pulsos primero y tercero del compás. Un tercer surdo de terceira o surdo-mor ejecuta síncopas entre los pulsos.
- Tamborim, es un tambor pequeño normalmente tocado con un palo o una baqueta de plástico con múltiples puntas.
- Caixa de guerra, es un tambor más profundo con cables en la cabeza y Tarol, una caja de batería más delgada.
- Cuica, es un tambor de una sola cabeza con un palillo montado dentro del cuerpo del tambor, perpendicular a la cabeza. El instrumento se toca frotando un paño húmedo a lo largo de este palo, mientras que presiona la cabeza del tambor con un dedo o un pulgar. Cuanto más fuerte se presiona el dedo contra el palo, más aguda será la altura del sonido. La cuica crea un sonido único, que a veces puede sonar como la voz humana.
- Timbal brasileño, un largo tambor en forma de cono que se utiliza para producir sonidos agudos y graves en el conjunto. Por lo general se toca con las manos y crea un timbre similar al yembe de África Occidental.
- Pandeiro, es similar a una pandereta y en ocasiones se toca elaboradamente con la mano. A diferencia de la pandereta, el pandeiro se puede afinar.
- Reco-reco, conocido en español como güiro, es un instrumento de madera generalmente hueco con una superficie exterior estriada que se raspa con un palo.
- Chocalho, ganzá, rocar, así como sacudidores de varios tipos y materiales.
- Agogô, es un instrumento de pequeña percusión en forma de campana simple o múltiple.
- Apito, es un pequeño silbato de plástico, metal o madera.
Podemos ver
batucadas en los
países africanos y en
países cuyas
culturas tienen raíces
africanas. Aunque tienen su origen en
Brasil, donde se forman
batucadas con más de 3000 tamboristas y
bailarines-as, e
n España, Argentina y Chile son habituales las batucadas en calles, parques, plazas, fiestas o también en las manifestaciones o protestas sociales usando la música y el volumen de los instrumentos en señal de protesta.En Chile la batucada está tan masificada en distintas ciudades, que agrupaciones particulares organizan sus propios carnavales a los cuales invitan a otras batucadas y agrupaciones culturales convirtiendo las calles en una fiesta para toda la gente.
Interpretaciones
Os instrumentos de vento-madeira e de vento-metal
A frauta travesa, o clarinete, o óboe, o fagot e o saxofón son instrumentos de vento-madeira. Antiguamente estaban feitos de madeira e o seu son é máis doce que o dos intrumentos de vento-metal. Os son prodúcese ao soprar por unha boquilla ou ao vibrar unha cana de madeira.
A trompeta, a trompa o trombón e a tuba son instrumentos de vento-metal. Están feitos de metal e o seu son prodúcese ao vibrar os beizos na embocadura.
El rock & roll
El rock&roll es un estilo musical con ritmos marcados y derivados de la música folclórica estadounidense. El rock&roll alcanzó la popularidad en la década de 1950.
Haz clic en la imagen para conocer aspectos de la biografía de Elvis Presley y escuchar su música.
Los instrumentos típicos que intervienen en el rock and roll son la guitarra, la armónica, el bajo, la batería y el teclado.Los orígenes musicales del rock and roll son la música blues, country, hillbilly, R&B, jazz y gospel. El rock&roll tiene muchos subgéneros musicales. Si quieres saber más sobre el rock and roll haz clic aquí.
Agrupacións instrumentais
Agrupacións vocais
Danzas tradicionais españolas
A música e o cine
A música cinematográfica é aquela, polo xeral orquestrada e instrumental, composta especificamente para acompañar as escenas dunha película e apoiar a narración cinematográfica. As funcións da música no cine son:
1- Ambientar: Dependendo do xénero, así será a súa música: comedia, drama, aventuras, misterio, terror, etc. Desde o inicio da película ata o fin o compositor-a marca o carácter da música que se vai desenvolver.
2- Definir os personaxes: A través do leimotiv o compositor-a asigna unha motivo musical, normalmente unha melodía a un personaxe, paisaxe ou ambiente, para axudar a definilo (mundo interior, modo de sentir...) cada vez que apareza en escena e pode ser modificado de acordo ás circunstancias.
3- Destacar situacións: A música envolve cada acción transmitindo e intensificando as sensacións e emocións (un susto, un reencontro, unha persecución...).
4- Modificar o ritmo dunha acción dunha escena: dependendo do tempo e da intensidade conséguese máis realismo nas escenas.
5- "Adiantar" situacións: A través da técnica denominada "fora de campo" a música pode facer que o espectador-a presinta algo que ocorrerá máis adiante, ou facer presente algo que non se ve en pantalla. Emprégase moito no cine de intriga e de terror...
6- Ornamentar unha escena: Mellorala, darlle máis beleza con melodías ou cancións.
7- Estruturar a película encadeando escenas e secuencias.
Hai dous tipos de música que se empregan no cine:
. Música integrada: a que aparece na imaxe (unha orquestra, un coro, cantante, radio...).
. Música incidental: a que non aparece na imaxe, senón que incide na ficción como un recurso narrativo e emocional. Aplícase no cine por imitación da ópera e o teatro musical do século XIX.
Exemplo de Música integrada Exemplo de música incidental
Os tipos de son que se empregan no cine son:
. Voz ou son en in: son que fai referencia a alguén ou a algo que estamos vendo na pantalla. Por exemplo, a voz dun personaxe que está saíndo en escena.
. Voz ou son en off: son que fai referencia a alguén ou a algo que non estamos vendo na pantalla. Por exemplo, a voz dunha narradora.
. Voz ou son fora de campo: non se ve a súa procedencia pero podemos deducila e moitas veces aparece en imaxe pouco despois que o son.
Escoita
Bandas sonoras de películas.
Las bandas de música
Antiguamente, las bandas de música asumían la tarea de impartir enseñanzas musicales entre la población a través de sus escuelas de música, encaminadas a formar sus futuros componentes, llegando a ser la mayor cantera de instrumentistas de viento y percusión que se ha dado en las escuelas y conservatorios en nuestro país .
Con el paso del tiempo desaparecieron algunos, se perfeccionaron otros y se incorporan nuevos. A mediados del siglo XIX, se añaden a aquellas las familias de los Saxofones y saxhorns; Fliscorno, Bombardino y Bajo, debidas al constructor belga Adolfo Sax. Los instrumentos de cuerda frotada, Violoncelo y Contrabajo, fueron adoptados hacia mediados del siglo XX con el fin de dulcificar y dar redondez y fluidez a las sonoridades del registro grave de la banda. Los de percusión, tanto determinada como indeterminada, de origen oriental y afrocaribeño, se han ido incorporando, recientemente de manera significativa, con el fin de satisfacer la demanda de las composiciones musicales contemporáneas.
xistían bandas miltarescon el fin de amenizar los momentos festivos y lúdicos de la tropa y, con el tiempo, también para los momentos festivos de los habitantes de su localidad.
Pero no todas las poblaciones contaban con un regimiento que tuviera banda de música de la que se pudiera disponer para amenizar sus fiestas y momentos de ocio. Esta circunstancia animó a algunos vecinos aficionados a la música de ciertos lugares, a constituirse en agrupaciones musicales semejantes a las bandas de música militar en cuanto a estructura instrumental e incluso adoptando un tipo de vestimenta inspirada en los uniformes militares. Una vez constituidas son apoyadas por los ayuntamientos. Así es como vieron la luz la mayor parte de las bandas municipales.
Las primeras bandas de música dadas de alta en el registro civil datan de la última década del siglo XIX y primeras décadas del XX.
Os instrumentos de tecla
El tambor
La palabra tambor es utilizada con múltiples propósitos, su concepto es variado para cada sector. pero te hablaremos del instrumento musical del tambor, que es una caja de resonancia con parches o membranas que se golpean con baquetas o cualquier tipo de palillos, eso si, el sonido variara según con que objeto es golpeado.
El tambor pertenece a la clasificación de los instrumentos de percusión, perteneciendo a la familia de los membranófonos, por su percusión indeterminada, ya que no produce un sonido constante y definido, su caja de resonancia suele ser cilíndrica. en el cual se coloca su membrana llamada parche, para que pueda producir sonidos.
El redoblante o tambor militar, de sonoridades más agudas, se emplea para destacar el ritmo enérgico de los desfiles militares. Los tambores pequeños se llaman tamboriles, y los grandes reciben el nombre de bombos, especie de tambor gigante usado para apoyar el ritmo y destacar las notas más graves.
Algunos tipos de tambores tienen parches en ambos lados, otros solo en la parte superior. El sonido que se obtiene es al golpear el parche del instrumento, que cubre la abertura de la caja de resonancia.
Su forma generalmente es cilíndrica, sus dimensiones variaban según el país donde se crean. Usualmente se tocan con las manos, poro lo que todo el mundo conoce es que se tocan con los palillos(vaquetas). El tambor generalmente esta suspendido del brazo izquierdo o del cuello.
Un tipo de tambor semejante al tamboril pero de mayor tamaño, fue introducido en el ejército como instrumento de infantería.
Al pasar los años, sean creado tambores de diferentes materiales.
Tipos de Tambores
Los instrumentos de tipo tambor son los instrumentos de percusión más comunes. Aquí te mostramos algunos ejemplos:
- Djembe
- Mazhar
- Redoblante
- Taiko
- Tambor alegre
- Tambora dominicana
- Tambor llamador
- Tambora dominicana
- Tambores de candombe
- Tamboril
- Timbal
- Tumbador
- Batería
Partes de un Tambor
Tambor caja de resonancia
- Aros
- Parches
- Vaso
- Arillos
- Piola
- Templaderas
- Gancho perico
- Entorchado
- Bordonero
- Gancho ese
Accesorios del Tambor
Baquetas
- casquillo
- cuerpo
- bellota
Porta Tambor
- Baqueter
- Argolla
- Ramal
El tambor ha llegado a ser en la antigüedad un instrumento imprescindible en las guerras, tenian la función de animar a los combatientes e intimidar a los enemigos, en el mundo variaban sus formas y tamaños pero sin duda cumplían una función importante.
O tambor galego é un instrumento chato, no que a altura da caixa non supera nunca o diámetro da mesma. Esta caixa fabrícase de diversas madeiras (nogueira, cerdeira, piñeiro, castiñeiro etc.) dobrando unha táboa duns 5 mm de grosor que é reforzada internamente con dous ariños na súa parte superior e inferior, malia que é posible que antigamente se fabricasen tamén baleirando troncos de árbores como aínda se fai cos tambores de antroido da comarca de Viana (Ourense) ou cos bombos de mallada do Baixo Miño (Pontevedra).
Las voces en el canto
Marzo
Lectura rítmica
Semana Santa
Repasa a lectura rítmica de marzo
Abril
A creación musical
Detrás das cancións que escoitamos están a creatividade e o traballo de moitos profesionais. As etapas do proceso de creacións das cancións son:
1 Composición
2 Elaboración de arranxos
3 Gravación de instrumentos
4 Gravación de voces
5 Mestura e masterización
A persoa que se encarga de realizar o arranxo musical a partir da peza orixinal chámase arranxador ou arranxadora. Para iso, elixe os instrumentos que soarán na versión definitiva e prepara as partituras que interpretará cadaquén. Pola súa parte, o técnico ou técnica de son é quen se encarga das gravacións no estudio de gravación. Despois, cun equipo especializado, edita o material gravado e axusta os distintos elementos ata conseguir unha mestura final equilibrada.
A música nos medios de comunicación
A música desempeña un papel esencial nos medios de comunicación, como a radio ou a televisión. Ademais, existen algúns tipos de composicións creados especificamente para estes medios. Por exemplo:
. Unha sintonía é unha música que nos indica o inicio ou o final deun programa de radio ou de televisión, e que nos permite identificalo rapidamente. Adoita compoñerse por encargo, aínda que tamén se usan fragmentos de obras célebres.
. Un jingle é unha peza musical creada especialmente para anunciar algo. Adoita ser breve e apegadiza, e incluir na súa letra o nome do produto a anunciar.
Sintonías de televisión-Programas-Pasapalabra
Sintonías de radio-Sorteo-ONCE
Sintonías de televisión-Debuxos animados-Bob Esponxa
O aparello auditivo
O son transmítese en forma de ondas. Estas son captadas polas orellas e percorren o conduto auditivo ata acadar unha membrana chamada tímpano, o cal fan vibrar.
As vibracións transmítense a través do nervio auditivo e chegan deica o cerebro que é onde se produce realmente a audición.
Contaminación acústica
O exceso de son e o ruído son coñecidos como contaminación acústica. Provoca alteracións no noso corpo e pode chegar a afectar seriamente á saúde.
Os niveis de son e de ruído mídense en decibelios (dB) mediante un aparello denominado sonómetro.
O oído humano pode soportar só certa intensidade de son. Se se sobrepasan os niveis de intensidade aceptables polo oído poden causar danos irreversibes no noso aparello auditivo e xerar outros problemas de saúde. Ademais, é fundamental respectar o dereito dos demais a gozar do silencio. Así que, antes de reproducir ou de interpretar música pensa nos que te arrodea e busca un momento e un lugar cos que non perturbes o seu descanso e así favorecer para todos e todas o benestar.
O Jazz
O caldeirón
O caldeirón é un signo musical de prolongación que, ao situarse sobre unha figura ou silenio, suspende temporalmente o pulso da música e prolonga a duración desa figura ou silencio tanto como se desexe.
Maio
O teatro musical
O teatro musical é un espectáculo que combina arte dramática, danza e canto. Na súa creación participan compositores-as, letristas, arranxadoras-es, coreógrafos-as, guionistas e escenógrafas-os.
A avenida de Broadway en Nova York é un dos lugares máis famosos onde se representan estes espectáculos. Tamén hai películas musicais como Grease ou O rei león que posteriormente, foron levadas ao teatro como teatro musical.
Musical O rei león
Musical Grease
A profesión de luthier
A persoa que constrúe e repara instrumentos musicais chámase luthier.
O laúde é un instrumento de corda pulsada de orixe árabe moi estendido na península ibérica. En Francia, chamábaselles luthieres aos fabricantes deste instrumento. Eran artesáns e artesás de moita sona. Esa palabra estendeuse ao resto de linguas de Europa.
Trátase dunha profesión moi antiga que aínda perdura nos nosos tempos. Podemos atopar luthiers de gaitas, de guitarras, violíns, laúdes.
