UNIDADE 8 5º

DANZAMOS:

TAMBOR - tradicional de Venezuela

O tambor é unha danza chea de enerxía que forma parte esencial da cultura venezolana.

É tocada por tambores venezolanos como instrumentos principais pero tamén por chácaras para celebrar festividades e cerimonias expresando a identidade en comunidade do pobo venezolano.

Sen embargo, ao seren movementos rápidos, a moitas persoas lles é dificíl aprender a bailalos.

O primeiro que hai que facer é familiarizarse co ritmo ata chegar a notar como os tambores dialogan entre si para poder bailalo con filas de parellas unhas fronte ás outras.

Unha vez que coñecemos o ritmo, o movemento das cadeiras é indispensable. Con movementos fluidos e ao ritmo da tambora.

Despois, non só se baila cos pés, senón con todo o corpo, involucrando a cadeira, os pés e os brazos, que é a última parte que engadimos ao bailar o tambor.

Traballar a coordinación é importante para poder mover en conxunto as diferentes partes do corpo.

Cando domines os pasos básicos, céntrate en sentir comodidade ao bailar.

MUIÑEIRA - folclórica de Galicia

A muiñeira é unha danza folclórica galega de ritmo rápido. Comunmente afírmase que foi nos muíños onde se moían o trigo e máis o millo onde naceu este baile; dado que as mulleres que traballaban alí tiñan que agardar algún tempo a que o millo estivera a punto e para pasar o tempo, bailaban.

Como baile tradicional interpretábase en festas e romarías. A danza era colectiva, normalmente de tres a oito parellas colocadas fronte a fronte formando unha ringleira e vestidos co traxe tradicional.

A muiñeira distínguese principalmente polo seu compás de 6/8, rápido e vivo, interperetada por instrumentos tradicionais como a gaita, o pandeiro e a pandeireta.

A estrutura musical, composta de copla (tema A) e volta (tema B), interpretado na danza en xeito de punto e paseo.

Na muiñeira vella o home realiza puntos complexos e a muller fai paseos con forma de oito.

Na muiñeira nova un home interpretaba un punto, construído máis ou menos improvisadamente a base de embotados, saltos, picados e outras figuras, e o resto do grupo repite os movementos varias veces, mentres dure a parte da copla. Durante a parte de volta da melodía, o grupo realizaba paseos, en círculo, xirando as filas sobre o seu centro, ou outras figuras coreográficas sinxelas. Tanto punto como paseos execútanse cos brazos en alto ou facendo leves debuxos que dan máis graza á interpretación.

Exemplos de pezas coñecidas son a Muiñeira de Chantada e a Muiñeira de Lugo.

Uptown Funk - Mark Ronson

A TEATRALIDADE

A teatralidade é a calidade do teatro que fai referencia ao conxunto de signos e de sensacións construidas dentro dunha escena a partir dun argumento que xa foi escrito.

CARACTERÍSTICAS DA TEATRALIDADE

1. Fai que o espectador vibre ao mesmo tempo que o fan os actores.

2. Permite ao espectador vivir unha escena con drama, reflexión, crítica, divirtíndose e emocionándose.

3. Pretende conmover as emocións dos espectadores.

ESTRUTURA DUNHA OBRA DE TEATRO

A maioría das obras de teatro divídense en tres actos, cada un coa súa propia función e propósito.

O primero acto emprégase para presentar os personaxes, establécese o escenario da situación inicial e introdúcese o conflito que impulsará a trama. 

O segundo acto desenvolve o conflito e aumenta a tensión dramática, levando os personaxes a enfrontar desafíos e complicacións.

Finalmente, no terceiro acto resólvese o conflito e conclúe a historia.

VOCABULARIO

O acto: É a división principal dunha obra de teatro, semellante aos capítulos nunha novela. Unha obra de teatro pode ter un ou varios actos.

A escena: Cada acto componse de escenas con situacións que se desenvolven nun mesmo lugar e tempo.

O diálogo: É a conversa entre os personaxes da obra e é a forma na que se desenvolve a trama.

O monólogo: É o discurso que un personaxe pronuncia en solitario, sen interactuar con outros personaxes.

O aparte: É unha frase que un personaxe di en voz baixa, que non escoitan os demais personaxes, e que serve para revelar os seus pensamientos ou sentimentos ao público.

As acotacións: Son as indicacións que o autor ou autora dá sobre a puesta en escena, como a descrición dos personajes, o vestiario ou a iluminación.

A exposición: É a información que se dá ao público ao comezo da obra para situalo na trama e presentar os personaxes.

O nó:  É o punto da obra no que se desenvolve a trama principal e se chega ao punto de máxima tensión.

O clímax: É o punto de máxima tensión da trama da obra.

O desenlace: É a resolución da trama e o final da obra.