A danza contemporánea xurdiu a finais do século XIX como reacción á rixidez de movementos do ballet clásico. Nela, os intérpretes executan diferentes tipos de movementos con todo o corpo, incluído o rostro, e é frecuente que bailen descalzos. A posta en escena adoita ser sobria.
A danza contemporánea explora novos movementos e formas de expresión.
Martha Graham naceu Pittsburgh (Estados Unidos) en 1894. Foi bailarina, coreógrafa e profesora de danza. A súa visión do baile revolucionou esta arte e as súas innovacións estableceron as bases da danza moderna . Fundou a súa propia compañía en 1926. Entre as súas numerosas coreografías, destaca a que preparou en 1984, cando xa tiña 90 anos, para A consagración da primavera de Igor Stravinsky.
O FADO
É o canto representativo de Portugal. Expresa tristeza e melancolía coas súas letras nostálxicas e as melodías aflixidas. A voz da persoa que canta ten gran protagonismo. Normalmente, os fados son interpretados por unha soa voz acompañada pola guitarra portuguesa e tamén pola española.
A guitarra portuguesa, coa que se acompañan os fados, ten doce cordas.
MÚSICA KLEZMER
É un estilo de música xudía, nacida no leste de Europa durante a Idade Media. Ao longo dos anos foise fusionando con outros elementos musicais do centro de Europa. As súas expresivas melodías están compostas para a celebración, de aí o seu carácter alegre. Son interpretadas por instrumentos melódicos que tratan de imitar a voz humana, como o violín, o clarinete, o acordeón e a trompeta.
MÚSICA CELTA
A cultura celta está presente en lugares tan distantes entre si como Escocia, Irlanda, Bretaña, Gales e o noroeste da península ibérica. Caracterízase polas melodías alegres e apegadizas, interpretadas con violíns, arpas, tambores, frautas e gaitas.
O FLAMENCO
Ten a súa orixe en Andalucía. É produto das influencias musicais dos distintos pobos que habitaron este territorio ao longo dos séculos. Exprésase a través do cante, o baile e o toque. O cantaor ou a cantaora adoita improvisar sobre os acordes da guitarra e os ritmos de palmas ou do caixón. O baile caracterízase polo zapateado, e pola graza do movemento e das mans.
O caixón é un instrumento de percusión que provén do Perú, moi usado actualmente no flamenco pero tamén no jazz e na música latina. Consiste nunha caixa de madeira cun panel frontal e un burato detrás para aumentar a resonancia.
O TEATRO MUSICAL
Musical Grease Musical O rei león
A CONTAMINACIÓN ACÚSTICA
0 db.
É o umbral de audición, silencio.
De 0 a 10 dB (5 decibelios).
Niveis de ruido moi baixos, ruidos case imperceptibles e tenues. A respiración sosegada, unha cova illada e sen ruido.
De 10 a 20 dB (15 decibelios)
Son niveis de ruido moi baixos. Susurros, pisadas.
De 20 a 30 dB (25 decibelios).
O nivel de ruido é baixo. O ruido existente nunha biblioteca ou calquera recinto con xente en silencio, cuartos baleiros e illados do exterior, as follas con vento pouco intenso no campo.
De 30 dB a 40 dB (35 decibelios).
O nivel de ruido é moderado. Unha conversa a volume normal, unha habitación con pouca actividade, un día tranquilo no campo, a oleaxe moderada do mar, unha área residencial tranquila.
De 40 dB a 50 dB (45 decibelios).
O nivel de ruido é normal. Unha sala con xente, unha oficina, o ruido que fai un electrodoméstico pouco silencioso, unha rúa pouco transitada, un frigorífico.
De 50 dB a 60 dB (55 decibelios).
O nivel de ruido é un pouco elevado. Algúns electrodomésticos como aspiradores ou batedoras non moi ruidosos, unha concentración de xente na rúa, unha oficina con moita actividade, tráfico dunha rúa transitada, unha televisión a volume medio.
De 60 dB a 70 dB (65 decibelios).
O nivel de ruido é elevado. Grupo de xente conversando con volume de voz alto, un restaurante ateigado, un teléfono sonando preto do oído.
De 70 dB a 80 dB (75 decibelios).
O nivel de ruido é moi elevado. A partir dos 75 decibelios o ruido comeza a causar danos. Unha discusión a berros, tráfico dunha cidade, electrodomésticos moi ruidosos, unha moto ruidosa a pouca distancia, o interior dun avión.
De 80 dB a 90 dB (85 decibelios).
O ruido é daniño en exposicións prolongadas. O paso dun tren, maquinaria de fábrica, as sereas dos bombeiros, unha manifestación ruidosa.
De 90 dB a 100 dB (95 decibelios).
É un nivel de ruido que causa molestias e resulta daniño de forma continuada. Unha serea dos bombeiros a pouca distancia, os cláxones dos vehículos nun atasco.
De 100 dB a 120 dB (110 decibelios).
É un nivel de risco. Un martelo neumático (taladro) a pouca distancia, o interior dunha discoteca, un concerto con volume excesivo, petardos, estadios deportivos en momentos decisivos, un avión despegando, una carreira de fórmula un.
Más de 120 decibelios.
Percíbese dor e existe o risco de perder a audición. O ruido do despegue dun avión a menos de 25 metros, unha explosión intensa.
180 dB
A erupción do volcán Krakatoa a 160 km de distancia. O despegue dunha nave espacial.
A NOTA RE AGUDA (re´)
A LIGADURA DE UNIÓN
AS ALTERACIÓNS
Tocamos:
LOS PICAPIEDRA
Primeira parte
SOL DO DO´ LA SOL DO
SOL FA MI MI FA SOL DO RE MI
SOL DO DO´LA SOL DO
SOL FA MI MI FA SOL DO RE DO
Segunda parte
SI MI DO´SI SI LA LA SI LA
LA RE SI LA LA SOL SOL LA SOL
Parte final
SOL DO DO´LA SOL DO
SOL FA MI MI FA SOL DO RE
MI FA SOL DO RE
MI FA SOL DO´RE´DO
🎼
Tocamos:
LOS PICAPIEDRA
Primeira parte
SOL DO DO´ LA SOL DO
SOL FA MI MI FA SOL DO RE MI
SOL DO DO´LA SOL DO
SOL FA MI MI FA SOL DO RE DO
Segunda parte
SI MI DO´SI SI LA LA SI LA
LA RE SI LA LA SOL SOL LA SOL
Parte final
SOL DO DO´LA SOL DO
SOL FA MI MI FA SOL DO RE
MI FA SOL DO RE
MI FA SOL DO´RE´DO
A frauta travesa, o clarinete, o óboe, o fagot e o saxofón son instrumentos de vento-madeira. Antiguamente estaban feitos de madeira e o seu son é máis doce que o dos intrumentos de vento-metal. Os son prodúcese ao soprar por unha boquilla ou ao vibrar unha cana de madeira.
A trompeta, a trompa o trombón e a tuba son instrumentos de vento-metal. Están feitos de metal e o seu son prodúcese ao vibrar os beizos na embocadura.
Co paso do tempo desapareceron algúns, perfecionaronáronse outros e incorporáronse novos. A mediados do século XIX, engadíronse a aquelas as familias dos saxofóns e saxhorns; fliscorno, bombardino e baixo, debidas ao construtor belga Adolfo Sax. Os instrumentos de corda fretada, violonchelo e contrabaixo, foron adoptados cara mediados do século XX co fin de dar fluidez ás sonoridades do rexistro grave da banda. Os de percusión, tanto determinada como indeterminada, de orixe oriental e afrocaribeño, fóronse incorporando, recentemente de maneira significativa, co fin de satisfacer a demanda das composicións musicais contemporáneas.
Existían bandas militares co fin de amenizar os momentos festivos e lúdicos da tropa e, co tempo, tamén para os momentos festivos dos habitantes da súa localidade.
Pero non todas as poboacións contaban cun reximento que tivera banda de música da que se puidera dispoñer para amenizar as súas festas e momentos de ocio. Esta circunstancia animou a algúns veciños aficionados á música de certos lugares, a constituirense en agrupacións musicais semellantes ás bandas de música militar en canto á estructura instrumental e incluso adoptando un tipo de vestimenta inspirada nos uniformes militares. Unha vez constituidas son apoiadas polos concellos. Así é como viron a luz a maior parte das bandas municipais.
As primeiras bandas de música dadas de alta no rexistro civil datan da última década do século XIX e primeiras décadas do século XX.
